Sadece Bir Şiir Değil

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim 

Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak 

Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak 

Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu; 

Toprağı rüzgârı denizi göğü 

O her zaman bir insanla anlamlı 

Tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı 

Unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların 

Ve ucuz korkuların kör kuyularına 

Daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.

Fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan 

Koşaradım gidiyorsunuz işinize değişmeyen yollardan 

Kurulmuş saatler gibi günboyu çalışıp tekdüze 

Uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize. 

Ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz 

Unuttunuz başkalarının acısını duymayı 

Küçük çıkarların büyük kurnazları 

Alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı 

Sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım 

Unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek 

Düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst 

Dışa vurmayı duygularınızı 

Unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim 

-Ki bu en büyük kötülüktür size- 

Yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla 

Denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi 

Gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar 

Uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz. 

Sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde 

İnsanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke 

Anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz. 

Ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan 

Bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına 

Koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim 

Koşaradım 

Duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde..

Şükrü Erbaş