Son.

Bu son takılıp düştüğüm engel.
Bu sefer son eminim. İlerideki ışığı görüyorum. Yakınım aydınlığa.

Çok düştüm. Çok çığlık attım sesimi duy diye. Olmadı, duymadın.
Yanımda olman gereken çok gün oldu. Bekledim. Çok bekledim. Gelmedin.
Sana inanmam için tek bir sözüne ihtiyacım vardı. Söylemedin.
Her şeyi unutmam için bir gülümsemen yeterdi. Gülmedin.

Ben hiç pişman olmadım, hiçbir şey için.
Hep 'olsun' dedim. Olsun. Benim ol'sun istedim. Olmadı.

Düşmekten yara bere dizlerim. Yaralarımı sarıp daha acı bir düşüş hazırladım kendime. Ayağa kalktığım, her şey bitiyor dediğim an daha şiddetli düştüm. Dibin dibi de varmış.

Geçen gün, aylar sonra ilk kez ağladım. Gözyaşlarının her şeyi temizlediğini tekrar anımsadım. Ağlamak seni zehirleyen her şeyi alıp götürüyor. O günden sonra daha iyi hissediyorum. Artık ışığı görebiliyorum.

Son'du. Bu sefer son...
Şükürler olsun.

''Ölüm gibi bir şey oldu.. 
Ama kimse ölmedi.''  - Özdemir Asaf

Ölen bir şey vardı. Her yıkımla ölen, yeniden doğarak ayağa kalkan bizler...