Her ağladığında biraz daha bitiyor aslında. Her gece içindeki sevgiyi de bırakıyorsun yastığa. Yavaş yavaş oluyor. Sinsice. Sonra bir zaman geliyor. Bakıyorsun içindeki sevgiye bir avuç kalmış. Tekrar seveyim diyorsun, çabalıyorsun, olmuyor. Hazin son böyle yaklaşıyor. Her gece sesin duyulmasın diye yastığı ağzına tıkarken.
Sen, 'Bunlar tamamen saçmalık!' diye bağırırken geliyor son.
Fark etmiyorsun. Fark etmiyorum.
Kavga çıkmasın diye içimde biriktirirken geliyor belki de. Huzursuz gün geçmezken sanki susmak daha mantıklıymış gibi. Ben susarken geliyor son, sen hep haklıyken...
Sen giderken geliyor son. Tekrar geleceğini bildiğimden içim rahatken geliyor belki de.
Her hakaret, kavga, gidiş, dönüş belki de öpüş, hepsi sona yaklaştırıyor bizi. Adım adım.
Bir sabah uyanıyorsun hiçbir şey eskisi gibi değil.
Her şey, birer -miş'li geçmiş zaman cümlesine oturup kalıyor.
Sevgin bitmiş.
Heyecanın tükenmiş.
Sevdiğin adam gitmiş.
Perde kapanmış.
Oyun bitmiş.
Sen, 'Bunlar tamamen saçmalık!' diye bağırırken geliyor son.
Fark etmiyorsun. Fark etmiyorum.
Kavga çıkmasın diye içimde biriktirirken geliyor belki de. Huzursuz gün geçmezken sanki susmak daha mantıklıymış gibi. Ben susarken geliyor son, sen hep haklıyken...
Sen giderken geliyor son. Tekrar geleceğini bildiğimden içim rahatken geliyor belki de.
Her hakaret, kavga, gidiş, dönüş belki de öpüş, hepsi sona yaklaştırıyor bizi. Adım adım.
Bir sabah uyanıyorsun hiçbir şey eskisi gibi değil.
Her şey, birer -miş'li geçmiş zaman cümlesine oturup kalıyor.
Sevgin bitmiş.
Heyecanın tükenmiş.
Sevdiğin adam gitmiş.
Perde kapanmış.
Oyun bitmiş.
Yorumlar