Nasıl bir saflıkmış seni kurtarabilirim yürekliliği.
Kendimi bile kurtaramıyorken şu sıralar.
Kalabalık bir sokakta kaldırıma oturmuş bekliyorum.
Kendime gelmeyi umut ediyorum.
İnsan kocaman egosunu neresinde saklıyor, nasıl sığdırıyor küçücük bedenine. Duygularına, düşüncelerine, cümlelerine karışmış egosuyla nasıl baş ediyor. En çok kalbime karışması canımı acıttı. Kendimi ne sanıyordum ben. Seni kurtarmaya çalıştım durdum. Güçsüzdüm ve şimdi kendimi kurtarmam gerekiyordu. Ne büyük haksızlık etmişim. Kendi haline bak sözü kulağımda çınlıyordu. Sahi nasıldım ben. Ne haldeyim. Güçlü olup herkesi kanatlarım altına toplamak beni ne kadar mutlu ediyormuş. Neyim ben, kimim ben?
O sokakta yapayalnız otururken düşündüm. Kaç dakika, saat ya da gün geçti bilmiyorum. Yavaşça ayağa kalktım. Bedenimin yansıdığı cama doğru ilerledim. İyiydim, daha iyiydim. Gözlerimin içine baktım karanlık tarafımı gördüm, gülümsedim. İnkar etmiyordum artık barış vaktiydi. Aramızda bir rekabet yoktu ancak o başarmıştı, beni karanlık tarafa yaklaştırmıştı. Kendime acımam gerektiğini hissetmeye başlamıştım. Kendime acımıyorum dedim. Acınacak bir hal göremiyorum. Doğrularımla yanlışlarımla, karanlığımla aydınlığımla bu benim. Kendimi böyle kabul ediyorum. Kendimi böyle seviyorum. Senden yardım isteyene edebildiğinden kadar et daha fazlasını değil. Herkes kendini kurtarabilir kimsenin sana ihtiyacı yok. Superman masalları ile büyüdün ama ortada bir super kahraman göremiyorum. Başkası için heba olurken kendinin ne halde olduğuna bak olur mu? Kendine haksızlık etme.
Yorumlar