Uzun zamandir tavani izleyerek uyumaya calismadim. Kulagimda Ceylan mirildanirken gozlerim bugulanmamis bir suredir. Uzun zamandir bu insani duygulardan uzak yasamisim. Yarattigim o kucucuk, cokca da utopik dunyadaydim.
Utopyalar cokta guzel degil be ceylan. Cok yuksege cikinca inisin de bir o kadar sert oluyor. Acitiyor. İki kirik, incinmis kol ve bacak, uc bes yarik iyilesiyor. İyilesmeyen seyler var. Kirilmiyor, kanamiyor, yarali degil ama iyilesmiyor. Alci 2 ay kaliyor. Peki ya duygular? Ne kadar kalmasi gerekiyor sende? İyilesmek icin ne kadar zamana ihtiyac duyuyor insan?
Geciyor diyorlar. Gecermis. Uzulmeyecekmisim.
Ben aci seviyorum. Bazi zamanlar acidan besleniyorum. Kendimi aci icinde kivrinanlarin yerine koyuyorum. Onlarin acilariyla dertleniyorum. Oturup hissettiklerimi yaziyorum. Neden bu kadar acili seyler yaziyorsun diyorlar. İyi de bu benim acim degil ki, hepsi senin. Yaralarindan opuyorum seni. Birak iyilessin yaralarin yenisini acarsin. Basarili insanlariz vesselam yeni bir yara hemen acariz.
Yorumlar