“Neden benimle birliktesin?” diye sormuştu. Aslında, sevilmediğini bildiğin yerde niye duruyorsun demek istiyordu. Bildiğin ama yüzleşemediğin gerçekleri başkasından duymak daha da acıtıyordu insanın canını. Gözlerimi kaçırıp başka bir şeyle ilgilenmeye başladım. Sessizleşti oda bir anda. Zihnimde uçuşan kelimeleri görüyormuşçasına beni izliyordu. Sinirlenip kapıyı çekip çıkmamı bekliyordu. Hep öyle yapıyordum. İşine gelmeyince kaçıyorsun deyip duruyordu. Ama kapıyı çekip çıkmalardan da yorulmuştum. Güçlü olmaktan, gururlu durmaktan, burnumu dik tutmaktan, her şeyden yorulmuştum. Şaşkınlıkla bir hareket bekliyordu. “Ben yoruldum...” diyebildim. Aramızda olan her neyse ondan bahsediyorum sandı. Yine başlıyoruz dercesine gözlerini devirdi. “Ben sandığın kadar güçlü değilim. Bana öğretilen dışında bir sevgi bilmiyorum. Kurallar, tabular, mesafeler, korkular... Bildiğim bunlar. Öğrendiğim sevgi şekline en yakın seninkiydi.” Olduğum yere oturuverdim. Sanki odada kimse yoktu da kendimle konuşuyormuşum gibi devam ettim yere bakarak. “Belki de kendimi değersiz hissediyorum, ondan böyle yapıyorum. Acizliklerim var ve bunları saklamaktan yoruldum. Artık kimse sen her şeyi tek başına halledersin demesin istiyorum, beraber yapalım desinler. Güçlü değilim, olmak istemiyorum. Sürekli savaştaymışım gibi gardımı yukarda tutmaktan bıktım. Artık savaşmıyorum. Seninle savaşmıyorum. Aramızdaki her neyse onu isimlendirmek için çaba harcamayı bıraktım. Sevmek istiyorum. Sadece sevmek.” Sözlerim bitince ikimizde derin bir nefes aldık. Ben içimdekileri dökerken bir cümleyi atlarım diye nefessiz anlatmıştım, o ise beni soluksuz dinlerken nefes almayı unutmuştu. Yanına gidip parmaklarımı saçlarından geçirdim hep güzel kokan kafasını öptüm. “Sanırım biraz yalnız kalmamız gerekiyor.” dedim. Arkamı dönmüş giderken elimi tuttu. O an ilk kez “Seni seviyorum” dedi. İlk kez.
Yorumlar